برنامه ریزی پویا برای زمانبندی سیستم اتوبوس رانی

موضوع : برنامه ریزی پویا برای زمانبندی سیستم اتوبوس رانی

توضیح:این فایل به صورت ورد و آماده ی پرینت می باشد

مقدمه
در شهرهائي كه از سيتم هاي حمل و نقل عمومي پيشرفته بهره نمي برند، برنامه ريزي و زمانبندي سيستم اتوبوسراني، از پيش تعيين شده و به صورت ثابت اعمال مي گردد. مبناي محاسباتي روشهاي زمانبندي مذكور اغلب مبتني بر استراتژي بهينه مي باشد كه بر اساس ويژگي هاي خاص و عوامل موثر پروژه مورد نظر نظير: سرعت جريان ترافيك، طول چرخه سرويس اتوبوسراني، زمان انتظار، زمان سفر با وسيله نقليه، تراكم ترافيك و ... استوار است.
در اينگونه روشهاي زمانبندي؛ كه در اين مقاله به عنوان روشهاي قديمي معرفي مي‌شوند؛ چنانچه بواسطه برخي از حوادث پيش بيني نشده نظير: تصادفات، خرابي وسايل نقليه در مسير و غيره تغييري در سرعت جريان ترافيك، چگالي آن و... رخ دهد، رفتار سيستم قابل پيش بيني نبوده و منجر به بروز تأخير مي گردد. وليكن در روشهاي جديد ويا همان روشهاي پوياي زمانبندي حركت اتوبوسها، تغييرات ايجاد شده در جريان ترافيك در برنامه ريزي بهنگام مي گردد.
براي نشان دادن اهميت مطالعه برنامه ريزي و زمانبندي حركت اتوبوسها، از آمار و ارقام سال 1383 در شهر تهران استفاده مي گردد. به طور موتوسط در هر روز هفته 2477270 مسافر توسط سيستم حمل و نقل اتوبوسراني در شهر تهران جابجا مي‌شود. حال چنانچه با زمانبندي و مديريت صحيح حركت اتوبوسها، تأخير هر مسافر را فقط به ميزان 2 دقيقه بتوان كاهش داد. در يك روز به طور متوسط از 82575 ساعت، اتلاف وقت مسافران جلوگيري مي شود و با فرض هر روز كاري 8 ساعت مي توان روزانه 3/28 نفر – سال در وقت شهروندان تهراني صرفه جويي كرد.
تاكنون روشهاي مختلفي براي پيش بيني زمانبندي سيستم اتوبوسراني توسعه يافته است. كه در اين مقاله جديد ترين مدل پيش بيني زمان اعزام و رسيدن اتوبوسها در سيستم حمل و نقل عمومي اتوبوسراني؛ با استفاده از اطلاعات سيستم هاي حمل و نقل عمومي پيشرفته؛ بيان مي شود.
مروري بر سيستم هاي پيشرفته حمل ونقل عمومي
سيستم هاي پيشرفتة حمل و نقل عمومي جزئي از سيستم هاي هوشمند حمل و نقل مي باشند كه در حمل و نقل عمومي و به منظور بهبود عملكردها شامل: افزايش ايمني، افزايش صرفه اقتصادي، بهبود كيفيت خدمات و ... ، استفاده شوند. از كاربرد هاي سيستم هاي پيشرفتة حمل و نقل عمومي؛ ايجاد پتانسيل خدمات بيشتر براي كاربران در كنترل فعاليت هاي ناوگان اتوبوس و بهبود سرعت، ايمني و راحتي سفر مي باشد. ارتقاء تكنولوژي حمل و نقل عمومي نظير سيستم هاي خودكار مكانيابي وسيله نقليه (AVL) ، سيستم هاي خودكار شمارنده مسافرين (APC) اثرات زيادي بر عملكرد سيستم اتوبوسراني دارد. سيستم هاي پيشرفته حمل و نقل عمومي داراي قدمت كمي مي باشند. نمونه هاي اوليه اين سيستم در عمل به دهه 60 اوايل دهه 70 بر مي گردد. اغلب اين تكنولوژي ها بر اساس نشانگرهاي ثابتي بودند، كه مي بايست در مسير اتوبوس نصب مي شدند. اين نشانگرها مجهز به مبدل الترونيكي هستند و زماني كه اتوبوس ها از كنار آنها عبور مي‌كنند، سيستم گيرنده تعيين وقت داخل وسيله، كد شناسائي را دريافت كرده، زمان و تاريخ عبور اتوبوس از كنار نشانگر مورد نظر را ثبت مي نمايند. اجرا و نگهداري سيستم هاي پيشرفتة حمل و نقل عمومي اوليه نظير نشانگر هاي ثابت، داراي هزينه هاي زيادي بودند. كه از آن به بعد، تكنولوژي هاي جديدي مثل سيستم موقعيت يابي جهاني (GPS) ارائه گرديد كه باعث كاهش هزينه ها شد. اداره حمل و نقل فدرال سيستم هاي پيشرفته حمل و نقل عمومي را به صورت زير تقسيم بندي كرده است.



فهرست مطالب

برنامه ريز پويا براي زمانبندي سيستم اتوبوسراني    0

چكيده:    1

مقدمه    2

مروري بر سيستم هاي پيشرفته حمل ونقل عمومي    3

2-1-1- مكان يابي خودكار وسيله نقليه    5

2-1-2- شمارش خودكار مسافر    6

5- ارزيابي عملكرد مدل    11

مراجع و منابع:    14